Առաջիններից մեկն եմ եղել, որ արձանագրել եմ, թե Նիկոլ Փաշինյանը հետամուտ է տոտալիտար կառավարման հաստատման՝ դրա համար ունենալով ներքին և արտաքին շարժառիթներ: Փաշինյանի այդ նկրտումների դրսևորումներն են թե Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցու դեմ ոտնձգություններն ու Սամվել Կարապետյանի դեմ շինծու մեղադրանքը և թե երեկվա իրադարձությունները: Քաղաքացիական ու քաղաքական ազատությունների սահմանափակումը, ոստիկանության գործիքակազմով ընդդիմադիրների նկատմամբ ուղղորդված ուժի կիրառումը, ձերբակալությունների ու հետապնդումների ալիքը՝ ուղղված հատկապես եկեղեցու կողքին կանգնած շարժումների դեմ, վտանգում են երկրի սահմանադրականությունը և խաթարում ներքին վստահությունը։ Այս մասին շատ եմ խոսել ու նաև՝ երեկվա երկու հարցազրույցներում, որոնց ընթացում, իհարկե, ավելի քիչ անդրադարձ կատարեցի սկզբունքային մեկ այլ ասպեկտի: Մտահոգիչ է նաև երեկ հրապարակված ձայնագրությունների բովանդակությունը: Քաղաքական բռնությունը չի կարող փոփոխությունների, նույնիսկ ազնիվ նպատակների ազդակ լինել: Հակառակը՝ դա նպաստում է իշխանության կողմից ամբողջ ընդդիմությանն արհեստականորեն պիտակավորելուն՝ որպես ծայրահեղական կամ ագրեսիվ ուժ։ Ի դեպ, անցած տարվա հուլիս ամսից պարբերաբար խոսել եմ Սրբազան պայքարի քաղաքական մարգինալացման հնարավոր վտանգների մասին: Տոտալիտարությանը և անպատասխանատու ծայրահեղությանը՝ որպես հակակշիռ, Հայաստանին անհրաժեշտ է նոր քաղաքական հոսանք՝ պատասխանատվության և ռեալիզմի բաղադրիչներով: Քաղաքագետ Սուրեն Սուրենյանց
