Ի՞նչ կանեք դուք, եթե մի օր ձեր հարևանուհին թակի դուռը և առաջարկի... ամուսնանալ իր ամուսնու հետ: Աբսո՞ւրդ է թվում, ասում եք՝ չի՞ կարող պատահե՞լ: Կարո՛ղ է, և պատահե՛լ է և, վստահ ենք, պատահում է նաև մեր օրերում, քանզի կյանքը միշտ նույնն է, մարդկային բնազդները՝ նույնպես, անփոփոխ: Եվ գուցե այսօր ժամանակները բոլորիս դարձրել են ավելի փակ, սառը ու անտարբեր, ավելի անհավատ ու հատկապես հրաշքներին չհավատացող, բայց հենց նման պատմություններն են, որ վերադարձնում են հավատը ամենի ու ամեն ինչի, իսկ առաջին հերթին սիրո նկատմամբ: Երևանյան թատերական կյանքում անշուշտ մեծ իրադարձություն է, որն իր մասին դեռ երկար խոսել կտա. ՀանդArt մշակութային այգում հանդիսատեսի դատին հանձնվեց «Նռնենի» ներկայացումը՝ սիրո, խղճի և մարդկային հարաբերությունների մասին։ Ամեն ներկայացման մասին չէ, որ կարող ես ասել՝ դերասանները ոչ թե խաղում էին, այլ ապրում բեմում և ապրեցնում հանդիսատեսին: Այդ հուզական, էմոցիաներով, հակասական զգացմունքներով լի շուրջ երկու ժամը տեղափոխում են հանդիսատեսին հեռավոր 1988 թվական, երբ սերը ոչ թե լոկ բառեր են, այլ պատասխանատվություն անգամ մահից հետո: Դժվար է պատկերացնել, որ որևէ կին կարող է իր ամուսնուն առաջարկել մեկ այլ կնոջ, բայց «Նռնենի»-ն ցույց է տալիս, որ այդպես էլ է լինում և երբ ծափերը դադարում են, իսկ Բյուրականի լեռները մնում հեռվում, մտորում ես այն մասին, որ կյանքում ամեն բան հնարավոր է և ամեն ինչ ունի բացատրություն, եթե դրա մեջ սեր է դրված.... Պրեմիերայից անցել է մեկ օր, բայց զգացողությունը նույնն է, ինչ այն պահին, երբ վայելում ես և ավելի ես ամրապնդվում այն մտքում, որ դժվար է պատկերացնել, որ այս պատմությունը կարող էին նույնքան խորությամբ ու էմոցիաների ճիշտ շեշտադրումներով նույնքան փայլուն փոխանցել այլ դերասաններ, քան ՀՀ վաստակավոր արտիստ Ջուլիետա Ստեփանյանը, ՀՀ վաստակավոր արտիստ Լուիզա Ղամբարյանը, Վանաձորի Աբելյանի անվան դրամատիկական թատրոնի նախկին տնօրեն Ագնեսա Շահնազարյանը: Հայաստանյան բեմի այս տաղանդավոր երեք գռացիաների կողքին փայլում էր նաև Արծրուն Հարությունյանը: Եվ այո՝ Տիգրան Գյուլումյանը բեմադրել է իրական պատմություն, որ տեղի է ունեցել Հայաստանում և որի ականատեսն է եղել Հարություն Մնացականյանը: «Բեմը» հատուկ հիշատակման կարիք ունի, և հատկապես Երևանի տապում արհեստական օրակարգերով լի ծանրաբեռնված օրվանից փրկվածներին անմիջապես դարձնում անզեն ու զգայուն. Բյուրականի չքնաղ բնությունը, ետնաբեմի սարում արածող կովերը, տոթ օրվա տապը իրենց մեջ հավաքած խոտի դեզերը, թռչյունների ծլվլոցը, քամու ձայնը աննկարագրելի հմայք են հաղորդում, որոնց երբևէ չես կարող հասնել ոչ մի տեխնիկայի ու հատուկ էֆեկտների միջոցով: «Այստեղ կարծես կինոն ու թատրոնը միախառնվում են իրար ու չկա ոչ մի պայմանականություն» ,- ասում է բեմադրիչ Տիգրան Գյուլումյանը:Ի՞նչ է հանդիսատեսը իր հետ տանում: «Նռնենի»-ն տխուր-ուրախ պատմություն է կնոջ անձնվիրության, մեծ սրտի մասին, որում ծնված ահռելի մասշտաբների հասնող սերը ունակ է ջերմացնել հարազատներին անգամ այն ժամանակ, երբ այդ սիրտը դադարի բաբախել: Սա պատմություն է մեր մայրերի, քույրերի, տատիկների մասին, քանզի երբ տիկին Ջուլիետան, գեղեցկուհիներ Լուիզան ու Ագնեսան բեմում են, ամենքս մտովի նրանց մարմնավորածում փնտրում ու գտնում ենք մեր ամենասիրելի կանանց, նրանց, ում սերը ջերմացրել է մեր հոգիները ու շարունակում է դա անել, անգամ երբ նրանք այլևս չկան մեր կողքին: Դրա մասին են անդադար հոսող արցունքները, անգամ այն պահերին, երբ ծիծաղը վրա է հասնում: Ագնեսա Շահնազարյանը չի զարմանում հանդիսատեսի նման հուզական ընկալումից, այն բանից, որ երբ իրենց ձայները բեմում մի պահ լռում են, լսվում է, թե ինչպես են առաջին շարքերում նստածները փորձում սանձել անկառավարելի արցունքները: Ասում է, որ առաջին անգամ, երբ կարդացել է պիեսը, լացն ուղղակի խեղդում էր կոկորդը, ապա վրա է հասել վախը՝ կարո՞ղ է, արդյոք, խորությամբ փոխանցել իր հերոսուհու ներաշխարհը, ապրումները, խիզախությունը.«Վախս մեծ էր, բեմում չեմ եղել ավելի քան 5 տարի, բայց ռեժիսորը և խաղընկերներս ինձ շատ օգնեցին... հերոսուհուս՝ Ժենյայի բոլոր երկխոսությունների ժամանակ շատ հուզվել եմ, ինչքան ուժեղ պետք է լինես, որ որևէ կնոջ ասես՝ ամուսնացի ամուսնուս հետ, սովորեցնեց, թե ինչպես պատրաստի քյալագյոշը, որ ամուսինը հավանի, ինչպես արդուկի նրա տաբատը, որ....»,- ասում է Ագնեսա Շահնազարյանը՝ վերստին հուզվելով: Ներկայացման ամենասկզբում մեզ է ներկայանում ուրախ ու անհոգ Ասյան, որի շուրջ էլ հյուսվում է ողջ պատմությունը և որի ուսերին մի գեղեցիկ օր տիեզերական բեռ է փլվում: Լուիզա Ղամբարյանն է մարմնավորել գյուղի չամուսնացած գեղեցկուհուն, ում կերպարը արժեհամակարգին հավատարիմ մնացող կնոջ մասին է, որն իր մեջ վեճ ունի, մի մեծ պայքար՝ մի կողմից անընկալելի առաջարկ է ստացել, մյուս կողմից էլ ճնշում է կանացի համերաշխության հասկացության մերժում չընդունող թելադրանքը: Ի՞նչ կընտրի նա ի վերջո, ինչպե՞ս կավարտվի այս պատմությունը.... Պրեմիերան անցյալում է, սարերում լռեցին շուրջ քսան րոպե տևած ծափերը, և առջևում անթիվ-անհամար անգամներ հայաստանյան բեմի անզուգական վարպետ կանայք դեռ կմարմնավորեն այս պատմության գլխավոր դերակատարներին: Եվ ամեն անգամ «Նռնենի»-ից հեռանալուց հանդիսատեսը կտանի դրա կարևոր ուղերձը, այն է՝ այս կյանքում ամեն ինչ հնարավոր է, պարզապես պետք է հավատալ հրաշքներին և սիրել ամբողջ սրտով:Սիրով դիտեց, անչափ հուզվեց, էմոցիաներով լի սրտով գրի առաջ Լիա Խոջոյանը