Հայ-ադրբեջանական բանակցային գործընթացում Հայաստանը, Նիկոլ Փաշինյանի պատճառով, հայտնվել է սեղանի վրա: Մեր երկիրը քննարկման օբյեկտ է դարձել: Փաշինյանը, պատկերավոր ասած, մտել է բանակցային սեղանի տակ ու պատրաստ է տակից ստորագրել սեղանի վրա դրված ամեն մի թղթի տակ: Բնականաբար՝ Հայաստանի հաշվին:
Փաշինյանը հայտարարել է, որ պատրաստ է ստորագրել, այսպես կոչված, խաղաղության համաձայնագիրը՝ շատ լավ իմանալով, որ ոչ մի համաձայնություն էլ չկա: Փաշինյանին թուղթ է պետք՝ հայ ժողովրդին կրկին խաբելու և իշխանության 3-րդ ժամկետի գնալու համար, իսկ Ադրբեջանին պետք է Հայաստանը:
Փաշինյանը ցույց է տալիս, թե, իբր, հայ-ադրբեջանական հարաբերություններում միջնորդ չկա և ինքն ուղիղ է բանակցում, սակայն իրականում միջնորդ կա: Դա Թուրքիան է, որին Փաշինյանը խնդրում է համոզել Ալիևին, որպեսզի նա թղթի կտորը ստորագրի՝ Էրդողանին խոստանալով, որ իշխանական աթոռը պահելուց հետո ինքը կբավարարի թուրք-ադրբեջանական բոլոր պահանջները:
Թուրք-ադրբեջանական հայտարարված և տողատակային ցանկությունները հետևյալն են՝
- ՀՀ սահմանադրության փոփոխություն, ՀՀ անկախության հռչակագրից հրաժարում,
- ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի լուծարում,
- Զանգեզուրի միջանցք,
- Ադրբեջանի դեմ Հայաստանի հայցերից հրաժարում,
- Ադրբեջանցի «փախստականների» վերադարձ Հայաստան,
- Հայաստանի լիակատար զինաթափում,
- Մեծամորի ատոմակայանի փակում,
- Հայաստանի հանքավայրերի փակում,
- Գյումրիում տեղակայված ռուսական 102-րդ ռազմաբազայի հեռացում,
- Ռազմատուգանք:
Թուրք-ադրբեջանական այս պահանջները բավարարելուց հետո Հայաստանը կվերանա որպես պետություն: Նիկոլ Փաշինյանը դա գիտի, բայց Ալիևին ու Էրդողանին ասում է՝ եկեք դա փուլային անենք, որպեսզի իր կաշին փրկի: Փաշինյանի ձեռամբ իրականացվող թուրք-ադրբեջանական այս ծրագիրը պետք է կանգնեցնել: Դրա առաջին լուրջ հնարավորությունը Գյումրու ընտրություններն են, որոնք համապետական նշանակություն են ստանում:
«Քաղաքացիական պայմանագրին» Գյումրիում իշխանազրկելը հիմքեր կդնի ամբողջական իշխանափոխության համար: Գյումրեցիների ձեռքում է հայտնվել Հայաստանի ճակատագիրը որոշելու բանալին: Պահը պատմական է և պատասխանատու:
«Մայր Հայաստան» շարժման առաջնորդ Անդրանիկ Թևանյան
