«Առաջարկում ենք վերցնել այն, ինչ այս պահին համաձայնեցված է, ստորագրել, ունենալ հիմնարար փաստաթուղթ, որից հետո շարունակել քննարկումները մնացած հարցերի վերաբերյալ», - «Երևանյան երկխոսություն» միջազգային համաժողովի ընթացքում այսօր հայտարարել է Նիկոլ Փաշինյանը: Այնպիսի հաստատուն տպավորություն է ստեղծվում, որ Փաշինյանն ու նրա թիմն ընտրել են սովորական ինքնախաբեության ճանապարհը: Դեռ Փաշինյանի օգոստոսի 31-ի ասուլիսից հետո պարզ էր, որ Բաքուն մերժում է այս առաջարկությունն, ընդ որում՝ Հայաստանին մեղադրելով անլրջության մեջ: Ադրբեջանը թշնամական պետություն է, բայց այս դեպքում շատ դժվար է նրա մոտեցմանը հակափաստարկ բերել: Այնուամենայնիվ, ինչո՞ւ է Փաշինյանը դարձյալ կրկնում մի բան, որն արդեն մերժված է: Մինչև ե՞րբ ենք դառնալու Փաշինյանի պատկերացումների, իրականությունից կտրված պատրանքների պատանդը: Կամ՝ նույն համաժողովում Փաշինյանը բառացիորեն ասում է. «Եռակողմ հայտարարության մեջ չկա դրույթ, որ ՀՀ որևէ տարածքի վրա պետք է լինի այլ երկրի վերահսկողություն»: Այս ակնհայտ ստին ո՞վ է հավատալու Հայաստանի սահմաններից դուրս: Եթե Փաշինյանը Նոյեմբերի 9-ի հայտարարությունից դուրս չի եկել, որպեսզի casus belli չառաջացնի, ապա Նոյեմբերի 9-ի հայտարարության կամայական մեկնաբանությունը նույնպես casus belli է: Փաշինյանը չի հասկացել, որ իր պատկերացումները, պատրանքները որևք դեր չունեն. միջազգային հարաբերություններում կարևորը՝ ուժային բալանսն է, կոնկրետ շահերը: Փաշինյանը դարձել է ազգային աղետի հոմանիշ: Քաղաքագետ Սուրեն Սուրենյանց