«Մեծարգոն» երեկ պաշտոնապես հայտարարեց, որ Արցախից (թոկից) հրաժարվելը իր և իր թիմի առաքելությունն էր։ Սրանով նա, ըստ էության, ստանձնեց այդ «պատմական ձեռքբերման» պատասխանատվությունը։ Այնուհանդերձ, թիմի ներկայացուցիչներն  իներցիայով շարունակում են արտասանել նախկին, հնացած հրահանգը, թե՝ «Արցախը հանձնեցին դաշնակցությունը, նախկինները, ռուսները»։Վստահաբար, սա խոսում է ինֆորմացիայի ուշ տեղ հասնելու փաստի մասին միայն։ Օրեր անց, երբ «առաքելության մասին» հրահանգը տեղ հասնի, հերթով հպարտանալու են իրենց՝ այդ «առաքելության մաս» լինելու փաստով։ Սա հատկապես հետաքրքիր է վերջին օրերի ամենակարևոր սպառնալիքի ֆոնին՝ այսքանից հետո հրապարակել բանակցային ամբողջ փաթեթը, հավելյալ ինչ-որ նամակներ կամ գրագրություն։ Ինչքան էլ «սպառնալիքը» ուռճացվի, փիառվի, այն ի սկզբանե ունի կանխատեսելի արդյունք։ Ինչ էլ գրված լինի 26-ամյա բանակցային աշխատանքային թղթերում, քննարկված-ընդունված-լրամշակված թղթերում, հաճելի-անդուր-վիճելի կետերում, վերջնարդյունքում դրանք բոլորը ենթադրում էին, որ հայկական Արցախ ԼԻՆԵԼՈՒ էր, և 5000 զոհ ՉԷՐ ԼԻՆԵԼՈՒ։ Ինչ թուղթ էլ հրապարակվի, իրականությունը սա է։ 2018-ից մերժել են բոլոր բանակցային թղթերը և ստացել այսօրվա պատկերը։ Սա է նրանց «առաքելության» ամբողջ բովանդակությունը։ Վահե ՀովհաննիսյանԱյլընտրանքային նախագծեր խումբ