Թուրքիան պաշտպանել է ՀՀ դե-ֆակտո իշխանություններին
Թուրքիայի աջակցությունը ՀՀ դե-ֆակտո իշխանությանն առավել քան ակներև է դարձնում ՀՀ իշխանությունների կոլաբորացիոնիստական վարչակարգ լինելու հանգամանքը։ Այս մասին գրում է թուրքագետ Վարուժան Գեղամյանը:
««Թուրքիայի և Հայաստանի հարաբերությունների կարգավորման ճանապարհին գլխավոր խնդիրը Երևանի իշխանությունների վրա ճնշումներն են»,- ըստ թուրքական պետական «Անադոլու» լրատվագործակալության՝ հուլիսի 4-ին ասել է այդ երկրի արտգործնախարար Մևլութ Չավուշօղլուն Ավստրիայի ԱԳ նախարար Ալեքսանդր Շալենբերգի հետ Անկարայում կայացած հանդիպմանը։
Ըստ թշնամական երկրի արտգործնախարարի՝ ներքաղաքական ճնշումները թույլ չեն տալիս ՀՀ դե-ֆակտո իշխանությանը «համարձակ քայլեր ձեռնարկել կարգավորման ուղղությամբ»։
«Չավուշօղլուն նշել է, որ Թուրքիան նույնպես աջակցում է Ադրբեջանի և Հայաստանի միջև հարաբերությունների կարգավորման գործընթացին։
Հիշեցնենք, որ սա Թուրքիայի կողմից ներհայաստանյան օրակարգին խառնվելու առաջին դեպքը չէ։ Ընդ որում՝ ակնհայտ է թշնամական երկրի անթաքույց աջակցությունը ՀՀ դե-ֆակտո իշխանություններին և ջանքերը՝ հանուն այդ վարչակարգի գոյատևման: Այսպես՝ հետպատերազմյան ամբողջ շրջանում (օրինակ՝ 2021 թ.-ի փետրվարին, 2022 թ.-ի մայիսին) տարբեր մակարդակներում թուրք գործիչները «դատապարտել են» ՀՀ-ում հնարավոր իշխանափոխությունը՝ ռադիկալ անվանելով երկրի ներսում և սփյուռքում կապիտուլյացիոն վարչակարգի դեմ պայքարող ազգային շարժումը: Այս համաշարին է պատկանում նաև 2022 թ.-ի ապրիլի 29-ին Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի հայտարարությունն առ այն, որ Հայաստանը պետք է հրաժարվի բանակը վերակառուցելու և 5 միլիոն բնակչություն ունենալու մտքից։ Միևնույն ժամանակ տեղին է ընդգծել, որ ինքն Ադրբեջանը գրանցում է բոլոր երկրների ռազմականացման ամենաբարձր միտումը (54․5%)՝ մեծացնելով ռազմական ծախսերը: 2012-2021 թթ․ տասնամյակում Թուրքիայի ռազմական ծախսերը ևս աճել են 63%-ով՝ դրական կոռելյացվելով տարածաշրջանում վերջինիս ընդլայնվող ռազմական ներգրավվածության հետ:
Հաշվի առնելով այն փաստը, որ Թուրքիան երբևէ չի աջակցել հայաստանյան որևէ ազգային իշխանության, պատմականորեն ձգտում է վերացնել հայկական պետականությունը՝ վերջինիս աջակցությունը ՀՀ դե-ֆակտո իշխանությանն առավել քան ակներև է դարձնում ՀՀ իշխանությունների կոլաբորացիոնիստական վարչակարգ լինելու հանգամանքը։ Իսկ թուրք-ադրբեջանական տանդեմի և ՀՀ դե-ֆակտո իշխանությունների արված հայտարարությունների միատեսակ «ոգին» ապացուցում է, որ վերջիններս սպասարկում են թշնամական օրակարգը՝ ըստ էության, դրանց հետ գնալով «վարչական իշխանություն երկրի ներսում՝ արտաքին սուվերենության դիմաց» կոլաբորացիոնիստական գործարքի»։
