Երկրաշարժային լռությամբ անցնում է այն փաստը, որ երկիրը բառացիորեն ձեռքից գնում է

Այսօր Հայաստանի հանրային օրակարգում տարօրինակ ու վտանգավոր դիսոնանս է տիրում: Հասարակական զգացողությունների, հույզերի և իրավունքների պաշտպանության թիրախները գտնվում են սուր անհամապատասխանության մեջ։

Մի մասը սևեռված է Սամվել Կարապետյանի կալանավորման ժամկետի վերաբերյալ դատավարությանը՝ քննարկելով դրա իրավական նրբություններն ու քաղաքական ենթատեքստերը։ Ավելի փոքր, բայց խորապես անհանգստացած հատվածը անքուն գիշերներ է անց կացնում` մտահոգված պետության գոյաբանական խնդիրներով, որոնք կարող են որոշել մեր պատմական շարունակականությունը։

Իսկ հանրության մի ստվար զանգված իր պայքարի հիմնական թիրախը դարձրել է ՀՖՖ-ի՝ Հայաստան–Պորտուգալիա խաղի տոմսերի անսպասելի ու անհասկանալի արագ սպառման խնդիրը։ Վերջիններիս մարտական տրամադրվածությունն անչափ զգալի է, երբ խոսքը գնում է իրենց «բաժին» իրավունքների պաշտպանության մասին, սակայն նույն եռանդը հազվադեպ է դրսևորվում այն ճակատներում, որտեղ վճռվում է պետության ապագան։

Այս ամենի ֆոնին երկրաշարժային լռությամբ անցնում է այն փաստը, որ երկիրը բառացիորեն ձեռքից գնում է։ Եվ երբ ազգային գոյության հիմնասյուները ճաքեր են տալիս, մեր հանրային էներգիան շարունակում է ցրվել մանր հարցերի վրա՝ աննկատ թողնելով պատմական կործանման ստվերը, որն օրեցօր խտանում է մեր գլխավերևում։

ՊԵԿ նախկին նախագահ Դավիթ Անանյան