Ինչ տեղի ունեցավ Սրբազանի շարժման հետ: Շատ՝ ոչ այդքան շատերի համար պարզ, հայ-ադրբեջանական խաղաղության պայմանագրի ստորագրման հանձնառությանը ՀՀ-ում որևէ բան չպետք է խանգարի, քանի որ 2018-ի սցենարը էդ կոնտեքստում էր իրացվել («մեկ քայլ հետ, երկու քայլ առաջ» շախմատային պարտիա), հետևաբար, պետք է ներսից շարժումը մոնիտորինգել ու հետո կառավարել, ապա հասցնել ազդեցության այն շեմին, որ չխանգարի խաղաղության պայմանագրի կնքմանը: Եթե խանգարի, ուրեմն 2018-ի իրացված, դրանից շատ ավելի առաջ պլանավորած սցենարը դառնում է առ ոչինչ, իսկ դա անընդունելի է...Ներքևներում կան շատ այլ շրջանականեր, ովքեր զուտ կենցաղային փողի թեմայի տակ են, ու իրենց երջանկության բանաձևը պատգամավորական թոշակի տիրույթում է...Կան ուրիշները, ովքեր ва банк են գնացել, ու դեռ շարունակելու են պրոցեսում վիճակներ գեներացնել: Իսկ իրականության մեջ սա մի բացառիկ ներուժ ունեցող պրոցես էր, որ պայմանավորված էր մեր քաղաքական համակարգի քաղգործիչների նկատմամբ տոտալ հիասթափությամբ ու Բագրատ Սրբազանի ֆիգուրի նկատմամբ հանրային լայն շերտերի հարիզմատիկ լեգիտիմությամբ ու հավատով: Այս պահի դրությամբ նախկին վիճակով այդ ամենն անցյալում է ու դա խնդիր է եկող պրոցեսների համար, քանի որ հանրային հավատը էականորեն է խոցվել:Ոնց կարելի էր այդ բացառիկ ներուժն ու հնարավորությունը զրոյացնել... փաստորեն կարելի էր... իշխանափոխությունը ՀՀ-ում, փողոցով ու ընտրական տեղամասով չի լինելու... Քաղաքագետ Ալեն Ղևոնդյան
