Պուտինի «հայկական» մեսսիջը՝ Բաքվից

Մոսկվան ուրախ կլիներ, եթե կարողանար ինչ-որ բան անել խաղաղության համաձայնագրի ստորագրման համար, ըստ «Ռիա Նովոստի» գործակալության, Բաքվում ասել է Պուտինը։

Նա նաև տեղեկացրել է, որ պատրաստվում է Բաքվի բանակցությունների արդյունքների մասին պատմել նաև վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանին։

Ենթադրում եմ, որ Պուտինն ու Ալիևը հանգել են ինչ-որ համաձայնությունների, որոնց մասին Ռուսաստանի նախագահը պետք է տեղյակ պահի Հայաստանի վարչապետին:

Մի քանի ժամ առաջ, նախորդ գրառումներից մեկում նկատել էի, որ Ադրբեջանը չի շտապում «վերջնական ընտրություն» կատարել Ռուսաստանի և Արևմուտքի, Ռուսաստանի և Թուրքիայի միջև, այլ ակտիվ քաղաքականությամբ բոլորի համար մեծացնում է իր ռազմավարական նշանակությունը:

Հիմա վերահաստատում եմ իմ այդ դիրքորոշումը, ինչը, սակայն, չի նշանակում, որ այս պահին Մոսկվան և Բաքուն առնվազն չեն կարող հանգել ընդհանուր մի օրակարգի:

Ալիևը Նիկոլ Փաշինյանից կորզել է բանակցություններն առանց միջնորդների՝ ուղղակի, անցկացնելու համաձայնությունը ու հազիվ թե հակված լինի դրանք տեղափոխել ռուսական հարթակ:

Միևնույն ժամանակ,  Ալիևն առնվազն չի ցանկանա ռուսական միջնորդությունը մերժողի «առաքելությունն» իր վրա վերցնել՝ այն հաշվարկով, որ Փաշինյանը «հակառուսական» գծի մեջ է:

Արդյո՞ք այս ամենը Փաշինյանն ու նրա շրջապատը հաշվարկել են, թե՞ դարձյալ լսելու ենք դավադրապաշտական հեքիաթներ «ռուս-ադրբեջանական հակահայկական գործարքի» մասին, որն ուղեկցվելու է Վաշինգտոնին ու Բրյուսելին մատուցվող «հակառուսական ստրիպտիզով»:

Ի վերջո, միջազգային հարաբերությունները էթիկայի սեմինար չեն, որտեղ առաջնորդվենք ինչ-որ երկրի սիրելու կամ ատելու կատեգորիաներով:

Շարունակում եմ պնդել, որ հայ-ադրբեջանական հարաբերությունների կարգավորման գործընթացում ամենաարդյունավետ միջնորդները կարող են լինել տարածարջանի երկրները, այդ թվում և առաջին հերթին՝ Ռուսաստանը:

Ու այստեղ բացարձակապես կապ չունեն մեր պրիմիտիվ աշխարհաքաղաքական «սիմպատիաները»:

Ի դեպ, այսօր Իրանի ԱԳՆ պաշտոնական ներկայացուցիչ Նասեր Քանանին գրեթե բաց տեքստով ասել է, որ խանդավառված չեն Հայաստանում ամերիկյան ներկայության ուժեղացմամբ:

Քաղաքագետ Սուրեն Սուրենյանց