Նախօրեին կառավարությունում տեղի ունեցած մի հանդիպում հանրային շրջանում աշխուժացրեց Արամ Առաջինի թեման՝ ՀԱԵ շուրջ ստեղծված իրողությունների, մասնավորապես հոկտեմբերի 15-ին տեղի ունեցած ձերբակալությունների առիթով:
Հիշեցնեմ, որ Անթիլիասից ժամանած Գերաշնորհ Շահան Արքեպիսկոպոս Սարգսյանը հանդիպել էր Նիկոլ Փաշինյանի հետ, նրան փոխանցել Արամ Առաջինի օրհնությունը, նաեւ նվիրել վարչապետին Արամ Կաթողիկոսի գահակալության 30-ամյակի առիթով հրատարակված հատորը:
Կառավարության հաղորդագրության մեջ ոչինչ չկար այն մասին, որ քննարկվել է նաեւ եկեղեցու թեման եւ Շահան Արքեպիսկոպոսը Նիկոլ Փաշինյանին է փոխանցել հոգեւորականների ձերբակալության առնչությամբ Արամ Առաջինի մտահոգությունը:
Քիչ ավելի ուշ, երբ կառավարության հաղորդագրությունից հետո առաջացել էր հանրային բավականին նկատելի բացասական արձագանք, Կիլիկիո Կաթողիկոսությունը տարածեց տեղեկություն՝ Արամ Առաջինի մտահոգությունը եւ դատապարտումը վարչապետին փոխանցելու մասին:
Բարդ է ասել, այն իսկապե՞ս փոխանցվել է, թե՞ դա Հայաստանի հանրային բացասական արձագանքին եւ հարցադրումներին Անթիլիասի օպերատիվ տեղեկատվական արձագանքի արգասիք է միայն:
Բոլոր դեպքերում, Արամ Առաջինի հարցն իհարկե առանցքային է, իսկ Կիլիկիո Կաթողիկոսության գահակալ Վեհափառը գտնվում է թերեւս շատ կարեւոր ճամփաբաժանում:
Պետք է անշուշտ չլինել պատրանքների մեջ եւ արձանագրել, որ այդուհանդերձ խոսքը մեկ այլ կաթողիկոսական գահի մասին է, որի գահակալը ունի իր սուբյեկտության շրջանակը, դրանից բխող հաշվարկները, հարաբերությունները, նաեւ՝ հավակնությունները:
Այդ ամենը մեղմ ասած կարող են առաջացնել գայթակղությունների ռիսկ, որոնց վրա, ի դեպ, կարող է խաղալ նաեւ Հայաստանի քաղաքական ղեկավարությունը՝ Արամ Առաջինի դիրքորոշումը «ուղղորդելու» հարցում:
Առավել եւս, պետք չէ մոռանալ էական հանգամանքներից մեկը՝ Արամ Վեհափառը Եկեղեցիների համաշխարհային խորհրդի նախագահն է եւ կարծես թե այդ կարգավիճակի ժամկետը լրանում է միայն 2027 թվականին:
Հետեւաբար, Հայ Առաքելական եկեղեցու հարցում մեծ խաղի մեջ մտած Նիկոլ Փաշինյանի համար շատ էական է նաեւ, թե ինչ տրամադրություններ կլինեն համաշխարհային դավանական այդ «կորպորացիայում»:
Քաղաքական վերլուծաբան Հակոբ Բադալյան