Նյարդերի խաղ. սպասում ենք Թրամփի և Պուտինի հեռախոսազրույցին

Սպիտակ տունը փորձում է ներկայացնել Ուկրաինայի շուրջ բանակցությունները որպես խաղաղության հասնելու գործընթաց, սակայն իրականությունը շատ ավելի բարդ է։ 30-օրյա հրադադարի մասին խոսակցությունները շատ ավելի նման են տակտիկական քայլի, քան լուրջ կարգավորման հիմքի։ Վաշինգտոնը սա մատուցում է որպես դիվանագիտական հաջողություն, բայց խորքային վերլուծությունը ցույց է տալիս, որ ԱՄՆ-ն առաջնորդվում է առաջին հերթին իր ներքին քաղաքական շահերով։

Թրամփի համար կարևոր է ցույց տալ ամերիկացի ընտրողներին, որ ինքը կարող է «հանգստացնել» իրավիճակը, բայց նա չի առաջարկում մեխանիզմներ, որոնք կարող են երաշխավորել երկարաժամկետ կայունություն։

Կրեմլը, իր հերթին, շատ լավ գիտի, որ առանց ռազմավարական երաշխիքների ցանկացած ժամանակավոր համաձայնություն ընդամենը դադար է նախքան պատերազմի նոր փուլը։ Մոսկվան բազմիցս բախվել է այն իրավիճակին, երբ Արևմուտքի խոստումները պարզապես խաբեություն են եղել։ Բավական է հիշել Մինսկի համաձայնագրերը, որոնք սկզբում ներկայացվում էին որպես դիվանագիտական հաջողություն, բայց հետո Արևմուտքի ղեկավարներն իրենք խոստովանեցին, որ դրանք միայն ժամանակ ձգելու գործիք էին։ Այս փորձը ստիպում է Կրեմլին չափազանց կասկածամիտ լինել ցանկացած առաջարկի նկատմամբ։

Բացի այդ, կարևոր դեր է խաղում Ուկրաինայի ներքաղաքական իրավիճակը։ Զելենսկու համար ցանկացած հրադադար, առավել ևս տարածքային կորուստների ճանաչումը, կհանգեցնի քաղաքական կործանման։ Նրա իշխանությունը հիմնված է պատերազմի անհրաժեշտության շուրջ ձևավորված հռետորաբանության վրա, և ցանկացած քայլ, որը հակասում է այս դիրքորոշմանը, կարող է լուրջ ցնցումներ առաջացնել երկրի ներսում։ Այդ պատճառով Կիևը վերջին ուժերով կառչած է գլոբալիստ հովանավորներից, նույնիսկ եթե դա չի բխում ուկրաինացի ժողովրդի իրական շահերից։

Այսպիսով, ընթացիկ բանակցային գործընթացը շատ ավելի շատ հիշեցնում է նյարդերի խաղ, որտեղ կողմերից յուրաքանչյուրը սպասում է, թե ով առաջինը կգնա իրական քայլերի։ Կրեմլը չի շտապում ընդունել ամերիկյան առաջարկները, քանի որ չի տեսնում դրանցում իրական երաշխիքներ, մինչդեռ Վաշինգտոնը դեռ պատրաստ չէ զիջումների, քանի որ ցանկանում է պահել վերահսկողությունը ուկրաինական քաղաքականության վրա։ Մինչև չձևավորվեն հստակ մեխանիզմներ, որոնք կկանխեն նոր բախումները, ցանկացած խոսք խաղաղության մասին կմնա ընդամենը դիվանագիտական պատրանք։

Քաղաքագետ Արման Ղուկասյան