Մոսկվան ազդանշան ուղարկեց աշխարհին, որ չի լքում Կովկասը. Մարկեդոնով
«Մենք անընդհատ կապի մեջ ենք, եթե ոչ ամեն շաբաթ, ապա տասն օրը մեկ մենք անպայման խոսում ենք հեռախոսով, և հանդիպումները կանոնավոր են՝ չնայած համաճարակի ժամանակաշրջանին»։ Նախագահ Վլադիմիր Պուտինը նման ուղերձով դիմել է այցով Ռուսաստան ժամանած իր հյուրին՝ Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանին։
Պաշտոնապես այս ուղևորությունը համընկավ երկու պետությունների միջև դիվանագիտական հարաբերությունների հաստատման երեսունամյակի հետ։ Բայց, փաստորեն, ապրիլի 19-ին կայացած Ռուսաստանի Դաշնության և Հայաստանի ղեկավարների բանակցությունները դուրս են եկել դիվանագիտական առօրյայից։ Եվ նրանք ակնհայտորեն առանձնանում էին «կանոնավոր» շփումների շարքում մինչև կորոնավիրուսային համաճարակը կամ դրա ընթացքում։
Այս մասին Bunin & Co Տելեգրամի ալիքի համար գրում է ՄԳԻՄՕ-ի Միջազգային հետազոտությունների ինստիտուտի Եվրատլանտյան անվտանգության կենտրոնի առաջատար գիտաշխատող Սերգեյ Մարկեդոնովը։
«Առաջին հերթին, արժե ուշադրություն դարձնել բանակցությունների համատեքստին. դրանք տեղի են ունենում ոչ միայն Ուկրաինայում ռուսական հատուկ գործողության ֆոնին, այլև Անդրկովկասում լուրջ փոփոխությունների համատեքստում: Մինչև 2022 թվականի ապրիլը եռյակը` Մինսկի խմբի համանախագահները միահամուռ աշխատեցին, այսօր նրանք մրցակիցներ են, Բրյուսելը` ԵՄ-ն, փորձում է առաջատար դառնալ խաղաղապահության առումով։ Երկրորդ՝ Հայաստանը Ռուսաստանի դաշնակիցն է, բայց հավաքական Արևմուտքը փորձում է ճնշում գործադրել բոլոր երկրների վրա, որոնք պատրաստ են աջակցել Մոսկվային այս կամ այն ձևաչափով: Եվ բոլորն էլ կանգնած են բարդ երկընտրանքի առաջ: Սերբիայի, Ղազախստանի օրինակները բոլորի աչքի առաջ են: Երրորդ, իրավիճակը Լեռնային Ղարաբաղում կարևոր է: Փաշինյանը հենց այս հարցը հայտարարեց որպես բանակցությունների հիմնական թեմա։ Եվ դա պատահական չէ։ Մարտից մենք ականատես ենք տարածաշրջանում առճակատման սրման։ Եվ քննարկման առանցքը ռուսական խաղաղապահ ուժերի արդյունավետությունն է։
Ինչպե՞ս գնահատել ապրիլյան բանակցությունների արդյունքները: Կարծում եմ՝ այստեղ կարևոր է կանգ առնել մի քանի հիմնարար կետերի վրա։ Մոսկվան աշխարհին ազդանշան է ուղարկել՝ որքան էլ Ռուսաստանը ներքաշված լինի ուկրաինական գործերի մեջ, նա չի լքի Կովկասը։ Եվ նա մտադիր չէ զիջել խաղաղ գործընթացի առաջնորդի դերը։ Բայց ոչ միայն Ղարաբաղում: Հարկ է նշել նաև ֆոնային գործոնների ազդեցությունը ռուս-հայկական բանակցային օրակարգի վրա։ Արդյունքում՝ ներդրումների, ֆինանսատնտեսական համագործակցության, պատժամիջոցների քաղաքականության, կենսաբանական անվտանգության թեմաները, որոնք արտացոլվել են երկու երկրների ղեկավարների երկխոսությանը հաջորդած համատեղ հայտարարության մեջ»,- գրել է նա։
