Ֆրանսիացի լրագրող, հրապարակախոս, աշխարհաքաղաքական հարցերի փորձագետ հայազգի Ժերար Շալյանը վերլուծում է Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանի ուժեղ և թույլ կողմերը Ստամբուլում տեղի ունեցած ահաբեկչության, Սիրիա ներխուժման և ամերիկյան նոր դիվանագիտության ֆոնին։ Հոդվածը հրապարակել է Le Figaro–ն։

Անդրադառնալով Ստամբուլում Նոր տարվա գիշերը տեղի ունեցած ահաբեկչությանը՝ Շալյանը նշել է, որ սա այն բազմաթիվ ահաբեկչություններից մեկն է, որն անկասկած վնասելու է Թուրքիայի զբոսաշրջության ոլորտին։ Այս հարձակումը ոչ թե ինչ-որ քրդերի ձեռք գործն էր, ինչպես կարելի էր ենթադրել, այլ արտասահմանցի ջիհադիստի։ Սիրիայում Թուրքիան փորձում է գրավել Էլ-Բաբ քաղաքը, որը գտնվում է ԴԱԻՇ-ի վերահսկողության ներքո։ Իրականում Թուրքիայի շահն առաջին հերթին այն է, որ թույլ չտա, որպեսզի թուրք-սիրիական սահմանը կախվածության մեջ հայտնվի սիրիացի քրդերից։ Էրդողանը Պուտինի հետ ձեռք բերած համաձայնության շնորհիվ հասել է այն բանին, որ ռուսական ուժերը չաջակցեն քրդերին։

Թուրքիան դադարել է պնդել Սիրիայի նախագահ Բաշար Ալ-Ասադի հրաժարականը։ Վերջին հաշվով, ոչ մեկին չի հետաքրքրում Վաշինգտոնի կարծիքը, երբ երկու շաբաթ է մնացել, որպեսզի ԱՄՆ նախագահի պաշտոնը ստանձնի Դոնալդ Թրամփը՝ կարծում է պարբերականի զրուցակիցը։

Լրագրողի հարցին՝ ի՞նչ է Էրդողանը իրականում որոնում Թուրքիայի համար, Շալյանը պատասխանել է, որ թուրք առաջնորդը դրսևորում է իրեն որպես կրոնական ավանդույթի վերականգնող և ձգտում է ուժեղացնել կայսրության ժառանգությունը։ Հուլիսին չստացված հեղաշրջման փորձի ֆոնին Էրդողանը հասարակության տարբեր խավերի ջարդ կազմակերպեց, որոնք թշնամաբար էին տրամադրված նրա դեմ։ Նա մտադիր է բանակը հասանելի դարձնել կրոնական դպրոցների սաների համար՝ այսպիսով ապաաշխարհիկացնելով վերջինիս անձնակազմը, որտեղ տիրում են քեմալական բարքեր։

Տնտեսական առումով Թուրքիան մեծ կապեր ունի եվրոպական շուկաների հետ, մասնավորապես՝ Գերմանիայի։ Բացի այդ, Թուրքիան ոչ այդքան մեծ աշխատավարձի դիմաց համաձայնվել է պահել շուրջ 2 միլիոն փախստականների։