Եթե որևէ մեկը ժողովորդական հեղափոխությանը, այսինքն՝ ժողովրդի կողմից ընտրված կառավարությանը կփորձի կասկածել որևէ հակազգային ու հակապետական դավադրության մեջ, մենք մեզ իրավունք կվերապահենք այդ մարդկանց կասկածել առնվազն օտարերկրյա գործակալներ լինելու մեջ: Էլ չեմ ասում ավելին: Այդ մասին հայտարարել է ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը:
Փաշինյանը ներքաղաքական պայքարում զգալով նոր բևեռների ձևավորման իրական վտանգն ու իր վարկանիշի արագ անկումը՝ փորձում է կրկին անգամ ակտիվացնել ՀՀ ներքաղաքական դիսկուրսում Արցախի թեման:
Նախկին իշխանություններն ու Փաշինյանի կառավարության խիստ քննադատությամբ հանդես եկող քաղաքական ուժերը ՀՀ նոր կառավարությանը մեղադրում են ղարաբաղյան հարցում պարտվողական դիրքորոշման ու հստակ ռազմավարության բացակայության մեջ: Արցախի հարցում պարտվողական դիրքորոշումը կրկին դառնում է ՀՀ-ում իշխանափոխության կամ իշխանության վերադառնալու լեյտմոտիվներից մեկը, այսինքն, այն ուժերն, ովքեր ղարաբաղյան պատերազմում անհաջողության մատնվեն՝ տապալվելու են:
Փաշինյանն Արցախում նոր պարերազմի դեպքում իր հերթին ամբողջ մեղքը պատրաստվում է բարդել դավադիր, հակահեղափոխական ուժերի՝ նախկին իշխանությունների վրա, ովքեր Արցախում պատերազմ հրահրելով փորձում են հասնել Երևանում Փաշինյանի իշխանության տապալմանը: Այս հայտարությունը չափից դուրս վտանգավոր է, քանի որ քարթ-բլանշ է տալիս Բաքվին սկսելու պատերազմ և հայտարարելու, որ սա ՀՀ-Արցախ ներքաղաքական հակասությունների՝ հայաստանցիների ու, այսպես կոչված, ղարաբաղյան կլանի հակասությունների արդյունք է: Ադրբեջանը պատերազմ սկսելով, ամբողջ պատասխանատվությունը բարդելու է հայկական կողմերի վրա, իսկ այս պարագայում տուժելու են ոչ թե ինչ-որ քաղաքական խմբեր, այլև ամբողջ հայ ժողովուրդն ու ՀՀ-ն ու Արցախը միասին վերցրած:
Ներքաղաքական դիսկուրսում Արցախը վաճառելու, հանձնելու մասին արհեստական խոսակցությունները պետք է դադարեն, քանի որ դա միայն հրահրում է Բաքվին սկսելու պատերազմ: Եթե ինչ-որ մեկը կարծում է, որ միջազգային հանրությունը սկսելու է վերլուծել, թե արդյո՞ք հայկական կողմերը, ելնելով ներքաղաքական հակասություններից, դրդեցին Արդրբեջանին անցնել գրոհի, թե՞ դա Բաքվի նախաձեռնությունն է՝ սխալվում են:
Պատերազմական վիճակում ամենակարևորը միջազգային հանրության համար լինելու են գերտերությունների տնտեսական և գեոպոլիտիկ շահերը Հարավային Կովկասում:
Այս պարագայում հանուն իշխանության պահպանման՝ խոսքը Նիկոլ Փաշինյանի և նրա թիմի մասին է, չի կարելի Արցախի իշխանություններին կամ ՀՀ նախկին իշխանություններին մեղադրել Ադրբեջանին հարձակվելու շանս տալու համար:
Նույնը վերաբերվում է նաև ՀՀ նախկին իշխանություններին ու այսպես կոչված հակափաշինյանական ճամբարին՝ ներթիմային շահերի համար առանց որևէ հստակ փաստերի չի կարելի մեղադրել գործող իշխանություններին Արցախը հանձնելու մեջ:
Արցախի հարցը պետք է միշտ մնա այն կարմիր գիծը, որը չի կարելի անցնել՝ համազգային միասնականությունը միայն կարող է օգնել Ադրբեջանի հետ մոտակա պատերազմում:
